امام صادق (علیه السلام)، فرمود:

روزی سلمان در بازار آهنگران عبور می*کرد، دید جوانی فریاد می*کشد و جمعیت بسیاری دور او را گرفته*اند و آن جوان به روی زمین افتاده و بی*هوش شده است. مردم تا سلمان را دیدند نزد او آمدند و گفتند: گویا به این جوان، بی*هوشی یا دیوانگی روی آورده است. به بالین او بیایید و از خدا بخواهید، تا وی نجات یابد.
وقتی جوان، احساس کرد که سلمان در کنارش است، آرامش یافت و چشم خود را گشود و عرض کرد: من نه دیوانه*ام و نه حالت بی*هوشی به من رخ داده است، بلکه در این بازار عبور می*کردم، وقتی دیدم آهنها را روی سندانها گذاشته و می*کوبند، به یاد این آیة قرآن افتادم.

...* فَالَّذِینَ کَفَرُوا قُطِّعَتْ لَهُمْ ثِیابٌ مِنْ نارٍ یُصَبُّ مِنْ فَوْقِ رُؤُسِهِمُ الْحَمِیمُ * یُصْهَرُ بِهِ ما فِی بُطُونِهِمْ وَ الْجُلُودُ * وَ لَهُمْ مَقامِعُ مِنْ حَدِیدٍ؛[1]

برای کافران، لباسهایی از آتش بریده شود و آب سوزان بر سرهای آنها ریخته گردد، که شدت گرمی آن، اندرون و پوستشان را بسوزاند و برای آنها گرزهایی از آتش قرار داده شود.
یاد این آیه مرا به این وضع درآورده است. محبت آن جوان با ایمان، در قلب سلمان راه یافت. او را به دوستی خود انتخاب کرد و همواره سلمان با او رفاقت داشت، تا وقتی که به وی خبر دادند دوستت در بستر مرگ قرار گرفته است. سلمان به بالین او آمد و گفت: ای فرشته مرگ (عزراییل) با برادر من مهربانی کن. صدایی شنیده شد که گفت: ای سلمان، من نسبت به هر شخص با ایمان، رفیق و مهربانم[2].

پی نوشت:
[1] . سورة حج، آیة 20ـ 23.
[2] . امالی شیخ مفید، ترجمة حسین استاد ولی، ص 149ـ 150.