با آل علی هر که درافتاد ورافتاد

دیشب به سرم باز هوای دگر افتاد

در خواب مرا سوی خراسان گذر افتاد

چشمم به ضریح شه والا گهر افتاد
این شعر همان لحظه مرا در نظر افتاد :

با آل علی هر که در افتاد، ور افتاد

این قبر غریبُ الغُرَبا ، خسرو طوس است

این قبر مُعین الضعفا ، شمس شموس است

خاک در او مَلجإ ارواح و نفوس است

باید ز ره صدق بر این خاک در افتاد

با آل علی هر که در افتاد، ور افتاد

 حوران بهشتی زده اندر حرمش صف

خیل مَلَک از نور طبقها همه بر کف

 شاهان به ادب در حرمش گشته مُشَرّف

اینجاست که تاج از سر هر تاجوَر افتاد

 با آل علی هر که درافتاد، ور افتاد

اولاد علی شافع یوم عَرَصاتند

دارای مقامات رفیعُ الدرجاتند

در روز قیامت همه اسباب نجاتند
ای وای بر آن کس که به  این آل در افتاد

با آل علی هر که در افتاد، ور افتاد

 کام و دهن از نام علی یافت حلاوت
گل در چمن از نام علی یافت طراوت

هر کس که به این سلسله بنمود عداوت
در روز جزا جایگهش در سقر افتاد

با آل علی هر که در افتاد ور افتاد

 هر کس که به این سلسله ی  پاک جفا کرد
بد کرد و نفهمید وغلط کرد وخطا کرد

دیدی که یزید از ستم و کینه چه ها کرد
آخر به درک رفت و به روحش شرر افتاد

با آل علی هر که در افتاد ور افتاد

 ای قبله ی هفتم که توئی مظهر یاهو

ای حجت هشتم که توئی ضامن آهو

 ما جمله نمودیم به سوی حَرَمَت رو

از عشق تو در قلب و دل ما شَرَر افتاد

 با آل علی هر که درافتاد، ور افتاد